Με αφορμή μια ταινία...

Η ταινία «Το Άσπρο Άλογο»  μου έδωσε ένα δίδαγμα: όταν έχεις θέληση, μπορείς να πετύχεις τα πάντα.

Σε αυτήν την κοινωνία που ζούμε σήμερα, η ανάγκη για ελευθερία και ειρήνη είναι μεγαλύτερη. Μπορείς να εκφράσεις πιο εύκολα τη γνώμη σου, οι άνθρωποι, όμως, πολλές φορές, είναι σκληροί, θέλουν τα πράγματα μόνο δικά τους, χωρίς να τα μοιράζονται πουθενά· ακόμη και αν κερδίσεις κάτι με την αξία σου, και να ‘χεις ιδρώσει για να το καταφέρεις, πάλι θα κοιτάξουν να βγουν καλύτεροι από εσένα και να κάνουν δικό τους το δικό σου έργο, και εσύ δεν μπορείς να πεις τίποτα.

Γιάννης Μηνάς

Με αφορμή μια ταινία...

Το «Άσπρο Άλογο» του Αλμπέρ Λαμορίς

Το μήνυμα και η αίσθηση που μου έδωσε η ταινία ήταν ταυτόχρονα μίσος αλλά και αγάπη. Το μίσος το προκάλεσαν οι άνθρωποι που κυνηγούσαν και ταλαιπωρούσαν το άλογο και του συμπεριφέρονταν με βία. Πέρα από αυτό, όμως, αυτοί οι άνθρωποι είχαν και κάποιους κανόνες τους οποίους δεν τηρούσαν ούτε οι ίδιοι. Το μικρό παιδί, κατά τη γνώμη μου, ήταν πολύ θαρραλέο και τολμηρό, έκανε τα πάντα για να μπορέσει να δαμάσει το άλογο που κανένας δεν μπορούσε· το παιδί το αγαπούσε πραγματικά και το φρόντιζε, ενώ οι καβαλάρηδες του συμπεριφέρονταν χυδαία. Οι καβαλάρηδες είχαν πει στο παιδί ότι, άμα καταφέρει να το δαμάσει, θα του αφήσουν το άλογο και δεν θα τους ξαναπειράξουν. Κι όμως το παιδί με πολύ κόπο, πόνο και ιδρώτα κατάφερε να το δαμάσει και οι καβαλάρηδες θύμωσαν και συνέχισαν να κυνηγάνε και να κακοποιούν το άλογο. Τέλος, πιστεύω πως και τα ζώα πρέπει να έχουν ελευθερία να κάνουν αυτό που θέλουν και εμείς οι άνθρωποι να είμαστε ειρηνικοί και όχι να τα κακοποιούμε· πρέπει να τα αγαπάμε και να τα φροντίζουμε.

Με λίγα λόγια, οι καβαλάρηδες αποδείχτηκαν σαν ζώα, όπως λένε μερικοί, αλλά τα ζώα, σε σχέση με τους καβαλάρηδες και άλλους παρόμοιους ανθρώπους είναι πολύ πιο καλά και έχουν πιο καλή ψυχή.

Αμαρίλντο Μεντί

Με αφορμή μια ταινία...

Το «Άσπρο Άλογο» του Αλμπέρ Λαμορίς

Στην ταινία οι άνθρωποι ήθελαν να πιάσουν το άλογο για να το εξημερώσουν και να το κάνουν δικό τους, επειδή έβλεπαν ότι ήταν το πιο ατρόμητο και γρήγορο άλογο αλλά και επικίνδυνο. Οι άνθρωποι έκαναν πολλές προσπάθειες για να το πιάσουν αλλά πήγαιναν χαμένες, επειδή το άλογο καταλάβαινε ότι θα του έκαναν κακό, δηλαδή, από ελεύθερο που ήταν, θα ήταν φυλακισμένο, δεμένο και δεν θα ήταν με την οικογένειά του. Όταν προσπαθούσαν να το πιάσουν, το άλογο τρόμαζε και έτρεχε για να σωθεί.

Η εφηβεία...

___ Ποιες είναι οι σχέσεις με τους γονείς σου;

___ Νιώθω άβολα και περίεργα, επειδή δεν μπορώ να τους μιλήσω για πράγματα που λέω με τους φίλους μου και πρέπει να κάνω ό,τι λένε.

___ Πιστεύεις πως υπάρχει λύση σε αυτό;

___ Ναι, θα μπορούσα και εγώ να μην είμαι τόσο κρύος και να τους ανοίγομαι περισσότερο, αλλά και αυτοί να σταματήσουν να ζητάνε τα πάντα μέσα σε 2 λεπτά.

___ Πιστεύεις πως θα έπρεπε να τους το πεις;

Η εφηβεία...

...Χμμμ, λοιπόν, η εφηβεία, και εύκολο θέμα και δύσκολο, γεμάτο ερωτήματα, χαρές, αγάπες, λύπη..., πρέπει να σκέφτεσαι πολλά και διάφορα, σε ποιο σχολείο θα πας, τι θα ακολουθήσεις, αν θα πας σε γενικό και μετά πανεπιστήμιο, ή σε επαλ, και μετά πού αλλού θα πάω, τι θα ακολουθήσω, και, αργότερα, μετά το σχολείο... Αρχίζεις και ψάχνεσαι μέσα σου, τι θα κάνεις στο μέλλον σου, πού θα ζήσεις... με ποιους θα είσαι στη ζωή σου... Όλα είναι σαν να σε έχουν βάλει μέσα σε ένα μπλέντερ και αρχίζει να γυρνάει και όλα γίνονται @%#...

Η προσωπική μου φυλακή

Πάντα θεωρούσα πως ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί είναι ο πόλεμος, οι συνέπειές του, οι χημικές και ατομικές βόμβες αλλά, τώρα, κατάλαβα πως δεν είναι τίποτα μπροστά στην καθημερινότητα. Γίνονται όλα ίδια, δουλειά-σπίτι, δουλειά-σπίτι, και όλοι οι άνθρωποι περπατάνε σαν ζόμπι και, αν συμβεί κάτι ενδιαφέρον, μαζεύονται σαν ένα κοπάδι πεινασμένων ζώων στο φαγητό. Χτες, είδα έναν άνθρωπο ο οποίος έπαθε καρδιακό στη μέση της λαϊκής, θα μπορούσε να ζήσει άμα δεν τον είχαν κλωτσήσει για να περάσουν... Ήταν τόσοι άνθρωποι και κανείς δεν πήρε τηλέφωνο στο ασθενοφόρο! Ήταν πολύ άσχημο θέαμα και δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, δεν μπορώ να το βλέπω άλλο αυτό· αυτό δεν είναι ζωή, είναι εφιάλτης!

Μάξιμος Στεφουράκ

Η προσωπική μου φυλακή

Aς υποθέσουμε, λοιπόν, ότι είμαστε σε ένα χώρο που μπορεί να είναι η δουλειά μας, ή στο διαδίκτυο, μπορεί ακόμα και στο σπίτι μας. Στη δουλειά οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να σχολάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, ακόμη κι αν έχουν αφήσει στη μέση μια δουλειά. Μερικοί το κάνουν αυτό, γιατί θεωρούν ότι ο χώρος στον οποίο βρίσκονται τους περιορίζει και ότι οι γύρω του μπορεί να μην τον θέλουν.

Μια άλλη περίπτωση μπορεί να είναι στο διαδίκτυο, όπου εκεί πολλοί άνθρωποι μπορεί να σε χρησιμοποιούν ή μπορεί να σε κλέβουν, χωρίς να το καταλάβεις. Σε αυτή την περίπτωση, νιώθεις περιορισμένος και θες να φύγεις, αλλά δεν μπορείς, διότι δεν θες να το αφήσεις. Και, όταν καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου, τότε θα μετανιώσεις για τις αποφάσεις που πήρες.

Απόστολος Φράγκος

Η προσωπική μου φυλακή

Όλα ξεκίνησαν ένα φεγγαρόλουστο βράδυ, κάπου στην προσωπική μου φυλακή. Αυτή η φυλακή δεν είχε τοίχους ή κάγκελα, μήτε φρουρούς και δεσμοφύλακες. Ήταν μια φυλακή λίγο διαφορετική, είχε μεγάλους χώρους και πολλά δωμάτια. Αυτό, όμως, που την καθιστούσε φυλακή ήταν η μοναξιά. Ο μόνος άνθρωπος που είχα να μιλήσω ήταν ο εαυτός μου. Πού σταματάει, όμως, να είναι λογικό το να μιλάς στον εαυτό σου; Αυτό το ερώτημα με έτρωγε...

Με αφορμή μιά φράση....

Μια φανταστική λέξη

Όπως περπατάμε, κάνουμε βόλτες και είμαστε έξω, βλέπουμε μια λέξη, γραμμένη στον τοίχο ή γραμμένη κάπου αλλού. Λέξη, η οποία δεν ξέρουμε τι σημαίνει, κι αμέσως αρχίζουμε να σκεφτόμαστε αρνητικά. Αρχίζουμε να πιστεύουμε πως σημαίνει κάτι κακό, πως θα μας επηρεάσει και δεν θα μας φέρει τίποτα καλό. Αρχίζουμε και αγχωνόμαστε, γιατί τη συναντάμε όλο και πιο συχνά αυτή τη λέξη, επηρεαζόμαστε, φοβόμαστε και σκεφτόμαστε όλα τα αρνητικά πράγματα που μπορεί να σκεφτεί κάποιος άνθρωπος.

Αυτό γίνεται σχεδόν πάντα και καθημερινά. Ακούμε μια λέξη, τη βλέπουμε και δεν ξέρουμε τι σημαίνει· απορούμε, γι’ αυτό αρχίζουμε να μαντεύουμε και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε αρνητικά, προκειμένου να καταλάβουμε τη σημασία της λέξης. Με το που θα σκεφτούμε ότι μπορεί και να σημαίνει κάτι καλό και να είναι καλό σημάδι, το μυαλό μας, αμέσως, πάει στο κακό κι αρχίζουμε να σκεφτόμαστε αρνητικά. Και αρχίζει, επίσης, αυτή η αγωνία για να καταλάβουμε το τι σημαίνει.

Ιωάννα Πέτκοβα

Με αφορμή μια φράση...

Ο άνθρωπος κάνει κάθε μέρα διάφορες πράξεις, που μερικές δεν είναι και οι καλύτερες, ή έχει μερικές παραξενιές τις οποίες ντρέπεται να πει. Γενικά, ο άνθρωπος στην κοινωνία που ζούμε δεν θέλει να ανοίγεται και πάρα πολύ, δηλαδή, να λέει τα προβλήματά του. Στα λάθη του, για να μην υποτιμηθεί στα μάτια κάποιου άλλου, θα προσπαθήσει να βρει τις κατάλληλες δικαιολογίες, για να τα καλύψει. Αυτό το κάνει είτε γιατί θέλει να το παίξει παντογνώστης είτε γιατί βρίσκεται σε μια φάση στην οποία φοβάται πολύ την κριτική των άλλων, ή βρίσκεται σε ανταγωνισμό.

‘Ετσι ο άνθρωπος, σπάνια ή καθόλου, κάνει προσπάθειες για να εξομολογηθεί κάτι που μπορεί να έχει κάνει λάθος ή να ντρέπεται για κάποιο ελάττωμα του εαυτού του. Αυτό ίσως δεν αλλάξει ποτέ, δηλαδή, οι άνθρωποι δεν θα εξομολογούνται τα προβλήματα ή τα λάθη τους δημόσια, στον κόσμο. Μπορεί, ίσως, να τα μοιράζονται με κάποια κοντινά τους πρόσωπα, αν έχουν. Αν δεν έχουν, καλό θα ήταν να αποκτήσουν, έστω και ένα άτομο, γιατί είναι άσχημο να τα κρατάς μέσα σου.

Γιώργος Γιαννίσης

Με αφορμή μια φράση....

Η εξομολόγηση

Η εξομολόγηση είναι από τα πιο πολύπλοκα θέματα που μπορούμε να συζητήσουμε. Είναι και η ίδια η λέξη που σου προκαλεί πολλές αντιδράσεις και διάφορα συναισθήματα.

 Είναι δύσκολο, επειδή εκφράζεις στον άλλο τα συναισθήματά σου, που μπορεί να είναι στενοχώριας, μπορεί να είναι αγάπης ή και, πολύ πιθανόν, συμπαράστασης. Από τη στιγμή που παίρνεις το θάρρος να το κάνεις, έχεις το φόβο να αντικρύσεις δύο πιθανά πράγματα, την άρνηση την οποία φοβάσαι και τη θετική αντιμετώπιση την οποία επιθυμείς. Ο φόβος πάντα νικάει και αποφασίζεις να τα κρατήσεις όλα μέσα σου. Και με αυτόν τον τρόπο κλεινόμαστε στον εαυτό μας και δεν αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας.