ΑΡΧΙΚΗ

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Έρωτας


Ο έρωτας....


Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα περίπλοκο. Σε κάνει να νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι και ταυτόχρονα σε κάνει να φοβάσαι. Όταν είσαι ερωτευμένη, τα χάνεις. Σκέφτεσαι διάφορα όπως στη δική μου περίπτωση, ένας έρωτας χωρίς ανταπόκριση.
Όταν τον είδα εκείνη τη μέρα μπροστά μου, πήρα το θάρρος να του μιλήσω για τα συναισθήματά μου, του εξήγησα πως αυτό που νιώθω για εκείνον είναι κάτι παραπάνω από το «μου αρέσεις» και εκείνος μου απάντησε πως και αυτός νιώθει το ίδιο συναίσθημα. Λίγες μέρες αργότερα, μιλάγαμε ψυχρά και όλο και λιγοστεύανε τα μηνύματα. Αφού πέρασε ένας μήνας χωρίς να ξέρω τι γίνεται ανάμεσά μας, του ζήτησα να βγούμε για να ξεκαθαρίσουμε

Έρωτας


Ο έρωτας

Κατά τη δικιά μου άποψη ο έρωτας είναι το δυσκολότερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί. Δεν πρέπει να ερωτευτούμε κάποιον άνθρωπο μεμιάς, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, να γνωρίζουμε τον άλλο άνθρωπο, να ξέρουμε τα συναισθήματά του. Δεν πρέπει να του ανοιχτούμε μεμιάς, αυτό είναι το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι, ερωτεύονται με την πρώτη ματιά χωρίς να σκέφτονται το μέλλον, μόνο το τώρα. Ο Έρωτας δεν είναι ένα απλό συναίσθημα, δεν θα πει ότι πρέπει να ανοίγεσαι μεμιάς. Πιστεύω πως ο Ρίλκε έχει δίκιο σε πολλά πράγματα επειδή τα έχει περάσει και ο ίδιος, έχει εμπειρία, ενώ εγώ, ένας 15χρονος δεν έχω ακόμα εμπειρία, γι’ αυτό θέλει να μου μάθει για τον έρωτα, να είμαι προετοιμασμένος.

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

Έρωτας

Ο έρωτας


Ο έρωτας στην ηλικία που έχουμε, έχει αρχίσει να είναι «ανύπαρκτος» , επειδή τα παιδιά στις μέρες μας δεν μπορούν να φέρονται με κάποια ωριμότητα ή να πάρουν αυτή την κατάσταση που θα «βρεθούν» στα σοβαρά. Γι’ αυτό το λόγο ο «έρωτας» χαρακτηρίζεται ως κάτι προσωρινό!
Ο έρωτας έπρεπε να ήταν κάτι μοναδικό και κάτι που να μην το νιώθουμε με πολλά άτομα. Δεν μπορούμε να πούμε σε καμιά περίπτωση ότι ήμασταν ερωτευμένες με έναν άνθρωπο στο παρελθόν, με έναν άλλο αυτές τις μέρες και, σε κάποια άλλη στιγμή με έναν διαφορετικό. Δεν πρέπει να είναι έτσι, γιατί χάνεται όλη η ουσία, η μαγεία, η ευτυχία και, γενικά, όλα αυτά τα συναισθήματα, που θα έπρεπε να υπάρχουν αλλά να μην είναι στιγμιαία. Πρέπει να μπούμε όλοι μας στην «διαδικασία» να νιώσουμε πολλά, πριν πούμε ότι είμαστε ερωτευμένες, ή πριν πούμε μεγάλα λόγια στον άνθρωπό μας, που μετά από κάποιο καιρό θα τα μετανιώσουμε. Είναι κάτι μαγικό όλη αυτή η διαδικασία, αν είσαι με τον άνθρωπο που πραγματικά έχεις αγαπήσει, πρέπει όμως να έχεις αυτοσυγκράτηση και να μην δίνεσαι σε έναν άνθρωπο, που ίσως μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μετανιώνεις..!
Όταν μπείτε στον κόσμο, που ονομάζεται «έρωτας», θα υπάρξουν πολλά ανάμεικτα συναισθήματα, που θα θέλετε να ουρλιάξετε. Και να τα πείτε παντού, αλλά πρέπει να κρατήσετε σταθερό χαρακτήρα. Και σιγά-σιγά να εκφράζετε αυτά που νιώθετε στον δικό σας άνθρωπο.
Τα περίπλοκα αυτά συναισθήματα θα σας μπερδέψουν, θα σας στεναχωρήσουν, αλλά είναι όλα μέσα στο πρόγραμμα. Αξίζει να περάσεις αυτό το «βάσανο», γιατί η ανταπόκριση του άλλου θα σε συμπληρώσει ολοκληρωτικά.

Ιωάννα Μπούσι

Λογοτεχνία

Απουσία

Η απώλεια ενός ανθρώπου που γίνεται εμμονή. Η παρουσία ενός ανθρώπου που δεν είναι πλέον κοντά σου και σου είναι απαραίτητη. Στο μέλλον μπορεί να γίνεται να ξαναζήσεις στιγμές με τον άνθρωπο αυτό αλλά δεν θα είναι το ίδιο ποτέ, δεν θα είναι το ίδιο γιατί ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος έχει φύγει και δεν είναι πια κοντά σου, και με το να προσπαθείς να τον επαναφέρεις κοντά σου με διάφορους τρόπους δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο στο να μη μπορέσεις ποτέ να προχωρήσεις με τη ζωή σου.
Το καλύτερο είναι να προχωρήσεις σιγά-σιγά στη ζωή σου και όχι να μένεις φυλακισμένος στις σκέψεις σου και στο παρελθόν. Όσο δύσκολο και να είναι αυτό, με τον καιρό θα το ξεπεράσεις. Αλλά με το να μη θες να βοηθήσεις τον εαυτό σου να προχωρήσει, θα γίνεις κι εσύ ο ίδιος χειρότερα. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, στις σκέψεις σου, στις αναμνήσεις, τρελαίνεσαι. Μένοντας στο παρελθόν δεν πρόκειται να δεις ποτέ το μέλλον με αισιοδοξία γιατί θα εξακολουθείς να γυρίζεις πίσω στο παρελθόν. Θα θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, να ζήσεις ξανά κάποιες στιγμές μαζί με αυτό το πρόσωπο. Αλλά δεν καταλαβαίνεις ότι με αυτό καταστρέφεις τον εαυτό σου μόνο. Με το να ξυπνάς συνέχεια τις αναμνήσεις μέσα σου, δεν θα μπορέσεις ποτέ να πας μπροστά και θα μείνεις μια ζωή φυλακισμένος.


Ελένη Ανδρή

Λογοτεχνία

Ο Οδυσσέας του 2050

Ξύπνησα το πρωί στις 10, όπως πάντα άλλωστε, ο Σάμι είχε ήδη έτοιμο το πρωινό. Μου έφερε τα ρούχα μου και μου είπε «Γρήγορα! Θα αργήσεις στη δουλειά». Έβαλα τα ρούχα μου, έφαγα κάτι και πήγα στο μπάνιο. Ο Ρότζερ μου έπλυνε τα δόντια και φρέσκαρε το πρόσωπό μου… Σκέφτηκα, πόσο βολικές αυτές οι μηχανές… Κάνουν τη ζωή απλή και εύκολη… μηχανική. Βγήκα απ’ το σπίτι, μπήκα στο αυτοκίνητό μου και ζήτησα απ’ τον Ρόμπερτ να με πάει στη δουλειά. Άνοιξα το κινητό μου και ρώτησα τη Σίρι τι καιρό κάνει έξω, είχε 12 βαθμούς, δεν ξέρω γιατί την ρώτησα… αφού ούτως ή άλλως ο Σάμι ήξερε και μου έφερε κατάλληλα ρούχα.
Έφτασα στη δουλειά, η Λίντα με καλημέρισε. Της έδωσα την κάρτα μου και την πέρασε μέσα στη θύρα του κροτάφου της για να ενημερώσει το σύστημα ότι έφτασα. Πήγα στο γραφείο μου, άνοιξα την ταμπλέτα μου και μου εμφάνιζαν στον ασπροπίνακα τις δουλειές που είχα για σήμερα. Όλα ήταν ωραία και άνετα.
Ξαφνικά, όμως, ένιωσα κάτι να με χαλάει, το στέρνο μου μούδιασε, και αυτό προχώρησε και στο κεφάλι μου. Όταν ήμουν μικρός, δεν πίστευα καν ότι θα ζήσω μέχρι τα 40… και μόλις είχα μια συνειδητοποίηση. Δεν ζω, όλα είναι μηχανικά, ένα ψέμα… Σηκώθηκα σαστισμένος, έβγαλα τους φακούς επαφής μου. Αμέσως, άκουσα μια φωνή να μου λέει «Τι έγινε Οδυσσέα; Δεν είναι ώρα για διάλειμμα, πίσω στη δουλειά σου.» Με έπιασε πανικός. Άνοιξα την πόρτα και άρχισα να τρέχω. Ξαφνικά, άναψαν κόκκινες σειρήνες σε όλο το κτίριο, στην πρώτη γωνία που έστριψα, με σταμάτησαν. Από αυτά που τους είπα, πίστεψαν πως το είχα χάσει.
Αλλά εγώ, ακόμα και τώρα, μέσα στο ψυχιατρείο, …ξέρω πως δεν το ’χασα. Ήθελα απλά πίσω τη ζωή που είχα παλιά, χωρίς ρομπότ, χωρίς ψεύτικες προσωπικότητες, με αληθινούς ανθρώπους …και συναισθήματα.

Οδυσσέας Σισμανίδης

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

Από τη Βιβλιοθήκη

Το Καλόμβι του Ντίνο Μπουτζάτι

Το «καλόμβι» για μένα συμβολίζει μια απόφαση που ποτέ δεν πήρα, ένα μονοπάτι που ποτέ δεν περπάτησα, κάτι που θα με στοιχειώνει όλη μου τη ζωή και θα μου το υπενθυμίζει αυτό, συμβολίζει για εμένα ένα διαφορετικό κόσμο στον οποίο, αν είχα κάνει μια άλλη επιλογή, προκύπτει αυτό, δηλαδή, ένα άγνωστο εναλλακτικό μέλλον. Μπορεί αυτό το μέλλον να είναι καλύτερο ή χειρότερο, αλλά και πάλι, αυτό είναι «πίσω στο κεφάλι» σου και το σκέφτεσαι πάντα μου δείχνει ότι δεν θα πρέπει να φοβάμαι το άγνωστο και δεν πρέπει να ζω με το «αν αυτό ή εκείνο γίνει», θα πρέπει να είμαι αυθόρμητος, να μη φοβάμαι να κάνω ένα άλμα προς το άγνωστο.


Παύλος Κοστόβ

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

Εκδηλώσεις στο σχολείο μας!

Γιορτή της 25ης Μαρτίου 2017


Θεατρικό από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Διονυσίου Σολωμού.
                                                                                                   Υπεύθυνη καθηγήτρια: Έρη Τενεκίδου
                                                                                                   Φωτογραφίες: Δέσποινα   Βλασερού