ΑΡΧΙΚΗ

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2018

Λογοτεχνία


«Πόνος ή χαρά;»

«Πόνος ή χαρά, τελικά;» Κάθομαι και ρωτάω τον εαυτό μου.Ξαπλωμένη, κοιτώντας το ταβάνι. «Πόνος», «χαρά», «πόνος»,«χαρά». Ψιθυρίζω ακόμη κοιτώντας το ταβάνι. Σιγά-σιγά γυρνάω το κεφάλι μου προς τα δεξιά. Το βλέμμα μου πέφτει προς το παράθυρο και παρατηρώ τον ουρανό· σύννεφα, βροχή, κεραυνοί. Ο αέρας χτυπάει δυνατά το παράθυρο λες και θέλει να μπει μέσα στο δωμάτιο. Χτυπάει όλο και πιο δυνατά. Άγρια ανοίγει το παράθυρο, αρχίζει και καταστρέφει
όλο το δωμάτιό μου. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο βγάζει όλα τα χαρτιά με αναμνήσεις από τον τοίχο. Τρομαγμένη, μαζεύομαι στη γωνία του κρεβατιού και καλύπτομαι με μαξιλάρι και διακριτικά κοιτάω τι γίνεται. Ξαφνικά σταματάει ο αέρας. Πέφτουν τα αντικείμενα στο πάτωμα και ανοίγει μόνη της η τηλεόραση. Και βλέπω στην οθόνη να παίζονται όλες οι αναμνήσεις. Καλές αλλά περισσότερες κακές. Κάθομαι και τα βλέπω. Ψεύτικο χαμόγελο παντού. Όσο και καλές στιγμές υπήρξαν, ποτέ δεν έκατσα να τις θαυμάσω και να τις εκτιμήσω. Όσο καλούς ανθρώπους έχω γύρω μου, ποτέ δεν τους εκτίμησα όσο έπρεπε. Λίγες στιγμές υπήρξαν να χαμογελάσω αληθινά και να πω στον εαυτό μου «Είμαι καλά». Πάντα προσπαθούσα να πιέσω τον εαυτό μου ότι είμαι καλά.
Ακόμα κάθομαι στο κρεβάτι, καλυμμένη με το μαξιλάρι. Το αφήνω στο πλάι το μαξιλάρι. Γουρλώνουν τα μάτια μου. Κοκκινίζουν. Ο αέρας ξαναχτυπάει στο δωμάτιό μου. Αναστατώνονται όλα τα αντικείμενα. Πετάγονται από εδώ και από εκεί. Σηκώνομαι ταραγμένη. Κλαίγοντας λέω
«Ψεύτικο χαμόγελο, πόνος στα μάτια,
Ψυχολογία κομμάτια,
Η μοναξιά μου μονοπάτια.
Πόνος τελικά».
Πέφτω για ύπνο.


Μαρία Οτζόνσεκ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου